Van Blowing Rock naar Nashville

Op zaterdag reden we over de Blue Ridge parkway richting Blowing Rock. We stapte een aantal keer uit om de natuur te bekijken. Het was er wederom prachtig. Bij een van deze uitstap plekken, zagen we op afstand de grote brug hangen die we een dag eerder hadden getrotseerd. Bij het zien van de hoogte kreeg Katinka het weer benauwd. We stapten in en reden verder over de highway. En ineens… een enorm viaduct (zie filmpje). We maakten een paar foto’s, genoten van het uitzicht en reden richting Blowing Rock. Want dit schijnt ook een van de trekplijsters van de omgeving te zijn. Wij denken echter dat hij is gekrompen. “Where the f*ck is the Blowing Rock?”. We reden het dorpje in en kwamen in een heel leuk Amerikaans straatje met kleine winkeltjes terecht. Allemaal leuk en aardig, maar waar is die steen?! We besloten uit te stappen en het dorpje te gaan bekijken. Wandelend kwamen we erachter dat Blowing Rock meer iets weghad van Lourdes gezien de gemiddelde leeftijd van het publiek. Maar ook nog steeds geen steen te bekennen… We aten wat bij een Amerikaans kroegje, stapten een paar winkeltjes in en besloten maar huiswaarts te gaan. Stomme steen….  
Onderweg deden we nog boodschappen en knuffelden we in de dierenwinkel met een paar kittens… ja mensen, dat kan hier nog. We hebben Thirza en Channa hier duidelijk moeten maken dat stelen ook hij Amerika niet mag en dat de leuke grijze kitten niet mee kan in de koffer. We sloten de dag af met een rustige avond. Op naar Nashville. 
 

Zondag ochtend was het zo ver… we moesten het leuke huisje in Roan Mountain verlaten… We schrokken wakker om half 9 en hadden gelukkig een uurtje langer om uit te checken. In de “bijsluiter” van het huisje stond vermeld dat er hond zou moeten zijn genaamd Reese. Maar die hadden we in de 3 dagen niet gezien… Maar vanochtend rook hij toch dat we het plekje moesten verlaten en kwam ons een afscheidsknuffel geven. Wat een schatje. Na alles ingepakt te hebben, reden we weg bij het huisje. Helaas paste het huisje toch niet helemaal in de koffer en moesten we het daar achterlaten… We reden 4,5 uur richting Nashville. Naarmate we westelijker reden liep de temperatuur op en veranderde de muziek op de radio van popmuziek in Country-Western. De kinderen lagen op de achterbank ook weer lekker te maffen en werden zo nu en dan wakker. Het nummer “in the air tonight” kwam op en Milko wachtte de bekende drum-solo af. “David? David? Luister, goeie drum solo”. David zet zijn koptelefoon af en luistert… “HÉ DIT IS COLL PHILLENS!”. Milko, Katinka en Thirza schieten in de lach. “Ja wat!?”. Milko: “Het is Phil Collins David”….. “Oh”.
Met een uur tijdsverschil tussen Knoxville en Nashville (En 7 uur met Nederland), hebben we vandaag een uurtje langer. De borden Nashville verschijnen en we rijden na een broodje bij de Subway nog 2 uurtjes door. Naarmate we de stad naderden kwam ook het bord “Memphis” tevoorschijn. Milko zijn hart maakte een sprongetje. We komen dichtbij. Maar nu eerst Nashville ontdekken.

We zijn beland in een luxe appartement met een balkonnetje aan een van de drukke wegen van Nashville. Zo nu en dan komen er mannen en vrouwen voorbij met cowboyhoed en western laarzen. Het leeft hier. We zijn benieuwd naar wat Nashville ons gaat brengen.