Op naar Jackson… (soort van)

Gister was de dag zo mooi en bijzonder in positieve zin. We hebben een lange nacht gemaakt en werden rond half 9 wakker. Vandaag was het doel om richting Jackson te rijden. Met als tussenstop Tupelo om de ‘Elvis experience’ af te maken. We pakten net als alle andere dagen de koffers en tassen in, legde ze in de auto en wilden rond 10:30 vertrekken. Maar toen… ‘tire low’ op het dashboard. “Wat nu weer?!”. 

Opzoek naar een tankstation om de band op te blazen. Bij het eerste tankstation leek de pomp al geen lucht in de band te blazen… op naar de volgende. De vertrouwde BP dan maar? Gelukkig blies deze lucht in de band. Maar toen… “Er zit een spijker in de band”. Wat nu?! 

11:00: Terug naar het huisje dan maar. Kijken wat we kunnen doen en bellen voor hulp. Gelukkig hebben we een extra band in de achterbak. Na ongeveer 10 verschillende nummers geprobeerd te hebben, krijgen we met wat aandringen hulp. Veel codes, bevestigingen en adressen verder horen we “help is on its way”. Milko en David halen alvast de band uit de bak. Blijkt het een klein tijdelijk bandje te zijn… ook dat nog. 

12:00: Wachten…wachten… wachten… na een uur nog niemand gezien. We besluiten nog eens te bellen en het duurt en het duurt.. om 1 uur moeten we toch echt het huisje uit. 

Hebben we benoemd dat we in Philadelphia de auto eerder hebben omgeruild? Daar ligt waarschijnlijk ons probleem. We kunnen niet gevonden worden in het systeem doordat het niet goed is afgehandeld.
Het verloopt alles behalve soepel. Na meer dan 1,5 uur aan de telefoon te hebben gehangen krijgen we te horen dat we naar het vliegveld moeten rijden voor een nieuwe auto. En ik hoor het publiek al denken: “met een lekke band?” Ja dames en heren, ook na 2,5 uur wachten, wordt er verwacht dat we nog met een platte band naar het vliegveld rijden… 

1:45: We arriveren na 15 minuten met samengeknepen zweet billen op het vliegveld van Memphis. We zetten de auto neer, worden hier goed geholpen en krijgen binnen 25 minuten een nieuwe auto. Kleiner, Krapper en…. zonder navigatie. Ook dat nog. Gelukkig had Tonya Taylor (airport manager budget) alles onder controle en hielp ze ons snel aan navigatie.

14:20: Eindelijk kunnen we gaan.. helaas hebben we Tupelo uit ons hoofd moeten zetten en zijn we meteen naar Jackson gereden. Eerst even snel wat eten halen, want sinds het ontbijt was er niets meer genuttigd en begonnen we volgens de kinderen allemaal ‘Hangry’ te worden (Honger+Angry=Hangry).  

Na 3 uur rijden komen we net over zessen aan in Jackson. Inchecken, drankje doen en dan wat makkelijks eten. Wat een dag. We besluiten na het eten nog even te gaan dippen in het zwembad. Toch nog een lekkere afsluiter van deze chaotische dag. Morgen rijden we door richting New Orleans.